Kiss of Death

The Widow, het eerste album van deze gothrockers uit Londen, luistert al vlot weg, maar deze heftig opgemaakte lieden smijten op Kiss of Death er doodleuk nog een paar flinke scheppen bovenop. Kiss of Death is zelfs een plaat waar je de ‘Jive’ op dansen doet.

Het tweede album van Black Angel – niet te verwarren met de zwarte zware metalen engelen – is met haar tien aanstekelijke liedjes briljant te noemen. Toch schrok ik in de eerste instantie wel even. Nee, niet van het plaatje op de hoes, want dit gesluierde figuurtje zou weleens dat veel knappere zusje van Katatonia’s City Burials kunnen zijn. Nee, dit album klinkt namelijk een stuk vrolijker dan de melancholiek klinkende gothic die ik in de kast heb staan. Weliswaar niet minder gezwollen of gespeend van enig duistere inhoud, want het is en blijft natuurlijk een zeer dramatische kus. Het geluid lijkt nog het meest op een soort kruisbestuiving tussen The Sisters of Mercy en The Cult. Deze zwarte engelen echter, durven de danspasjes ook nog eens aanzienlijk te versnellen in Put Your Lips on Me.
Bovendien doet Simple Minds ten tijde van het album Once Upon a Time een aardige duit in het zakje. Het timbre van de zanger lijkt hier en daar zelfs op die van Jim Kerr. Vooral de combinatie met de achtergrondzangeressen versterkt die gelijkenis enorm.

Kortom óf linksom en rechtsom, mét of zonder danspasjes, deze Kiss of Death zou je misschien wel het beste kunnen omschrijven als gothabilly: een bijzonder dansbare mix van gothic rock, rockabilly en post-punk.