Closure / Continuation

In mijn platenkoffer – dat ding blijft vreemd genoeg altijd lichtblauw van kleur, ongeacht de staat waarin het zich bevindt – kun je de muziek van Van Alles & Nog Wat tegenkomen. En dat koffertje bevat sinds kort, tussen al die andere fraaie platen, enkele albums van Porcupine Tree én op een aflevering na, de serie Steven Wilson Solo. Oh ja… en Blackfield. Die ook.

En ondanks dat het zo langzamerhand een koffer zonder een noemenswaardige beperking in ruimte en tijd is geworden, wil ik er toch ook weer niet álles in proppen. Niet van Steven Wilson. Niet van Porcupine Tree. Van niemand niet.

Maar liedjes die lekker in het gehoor liggen, komen er altijd in en dus komt er een plekje vrij voor het nieuwe (hè hè) album van Porcupine Tree. Als download. In hi-res. Al dat andere spul is mij trouwens toch veels te duur. Inclusief bonustracks. Dat dan weer wel. Want Love in the Past Tense is wel erg fijn.

Wat ik ook fijn vind: Richard Barbieri is er weer bij. Soms kun je zelfs ‘Japan’ – heel subtiel – nog horen. Want wat deze man uit zijn keyboards tovert, klinkt nog altijd even mysterieus en stijlvol als toen en zo heerlijk tegengesteld aan de keiharde klappen van supertrommelaar Gavin Harrison. Het is toch de combinatie die vorm geeft aan de klankkleur van Porcupine Tree.

Daarbij klinkt het geluid heel mooi ruimtelijk. Elk tingeltangeltje, plofje, veegje, tikje, bonkje, tikje hoor je. Het geluid was op een gegeven moment zo mooi dat ik vergat het raam te sluiten tijdens een hevige onweersbui. Dacht dat het gerommel en gedruppel nog bij het staartje van Chimera’s Wreck hoorde en kon ik met de grootste spoed een dweil opzoeken. Kijk dus maar uit met die zogenaamd fantastisch mooie ‘Ambient Sound’ oortjes.

Trouwens… nog ’n dingetje. Want dat vind ik namelijk ook erg belangrijk. Steven zingt op deze Porcupine Tree ook weer een stukje prettiger (hè hè) dan op zijn laatst bekende solo plaat.

Ja, klopt!

Dat is de plaat die nooit in dat lichtblauwe koffertje terecht is gekomen.