Een relaas vanuit het duister naar het licht

Ik heb de al maanden van tevoren uitgebrachte liedjes bewust niet of nauwelijks beluisterd. Ik wilde liever wachten tot de eerste decemberdag. Zodat ik met nagenoeg frisse oortjes naar een goed afgerond stuk muziek kon luisteren. Dat was ongeveer de bedoeling. En dat luisteren werd een boeiende ervaring. Met een paar voeten in de aarde. Dat dan weer wel. In meerdere opzichten. Zoals… ook al klinkt het super, aan een goede Dolby Atmos ervaring heb je niet veel zonder de juiste apparatuur en opstelling. Of… als je probeert de verschillen te ontdekken raak je de weg kwijt.

Dat het i/o album van Peter Gabriel een ‘slowcooker’ van formaat blijkt te zijn, is mij inmiddels wel duidelijk. Na talloze pogingen dit werkstuk te doorgronden, is deze ietwat curieuze plaat ruim vierentwintig uur later namelijk nog altijd niet volledig ‘gegaard’. Het is natuurlijk wel een behoorlijke kluif. Een ware uitdaging in zo’n kort tijdsbestek. Wellicht zelfs bijna onmogelijk. Dit album wist dan ook nauwelijks iets dergelijks als een liefde op het eerste gehoor tot stand te brengen. Maar dat i/o de potentie had uit te groeien tot hoogstwaarschijnlijk ‘mijn plaat van het jaar’ drong pas tot mij door bij het krieken van de dag en dat vind ik op z’n zachtst gezegd opmerkelijk. Maar wat een pracht. Wat een streling voor het oor. Peter Gabriel heeft voor mij altijd al een hele prettige, warme en gevoelige stem gehad. Nog steeds. Maar op dit tijdstip klinkt het vele malen indrukwekkender. Indringender ook. Breekbaar zelfs.

Maar het is niet alleen die mooie stem. Want i/o is eveneens ontzettend herkenbaar als een hecht Gabriel gezelschap. Vooral door de immer aanwezige swingende (of sensuele) ondertoon en de vele invloeden uit allerlei verschillende muzikale stromingen. Met heel veel dank aan een van mijn favoriete bassisten, Tony Levin. En Brian Eno. En de hele waslijst aan violisten, gitaristen, pianisten, zangers, zangeressen en allerhande percussionisten/drummers. (De complete lijst kun je op Wikipedia vinden.) Het nieuwe album betekent voor mij in ieder geval een zeer prettige afwisseling tussen de (meer)stemmige liederen en de fantastisch bombastische funk-rock knallers met als favoriet Road to Joy. Dan gaan de stoelen aan de kant. En de bank trouwens ook.

Maar nog belangrijker voor mij zijn de wonderschone melodieën die in al deze – al dan niet – weelderige klanken besloten liggen. Er is werkelijk geen enkele misser te bekennen. Mag ook wel na zoveel jaar.

Na deze intense nachtelijke beleving, heb ik dus geen uitgesproken voorkeur voor de verlichte of juist de duistere kant van het i/o verhaal. Misschien wordt het de ‘Bright-Side Mix’? Of toch liever de ‘Dark-Side Mix’? Of misschien wel de Dolby Atmos ‘In-Side Mix’? Nou, dat laatste weet ik waarschijnlijk pas in de loop van volgend jaar. Als ik van de baas weer een nieuwe versterker mag kopen. Of zo’n leuke home cinema set. Maar eigenlijk vind ik dit ‘Mix’ gedoe niet zo relevant. Ik denk zelfs dat ik van alle mixen evenveel ga houden.

Zolang Peter maar blijft zingen…