Stilistisch en Melodieus

Vandaag heb ik besloten te gaan voor een korte opsomming van de positieve en de minder positieve kanten van de nieuwe The Pineapple Thief.

Het geluid

Het lijdt geen twijfel. De kwaliteit van het geluid is subliem. Dat hoor je zelfs met goedkope oordopjes.

De vocalen

Bruce Soord is nog beter gaan zingen. Gevoeliger. Vooral de meerstemmige zangpartijen zijn een grote stap voorwaarts.

De hoge noten

De hoge noten voelen slechts een enkele keer venijnig aan. Het gitaarspel is lichtvoetig, speels en eerder gracieus te noemen dan dat er voortdurend een muur van geluid wordt opgetrokken. Er worden ook geen solo’s ten gehore gebracht om de boel te rekken. Hoe fijn is dat.

De lage noten

De ronkende basgitaar van Jon Sykes is voor mij de kers. Now It’s Yours is de taart. Rubicon trouwens ook. En hij zingt ook nog eens niet geheel onverdienstelijk mee.

De slagwerker

Hoor je die tingeltangeltjes? Die tikjes links en rechts? Daar zorgt meesterdrummer Gavin Harrison voor. Maar pas op. Hij slaat de gaten in je dure luidsprekers als je even niet oplet.

Het klavier

Meestal staan dit soort muzikanten achter een of meerdere kastjes onopvallend te zijn, maar ze zijn o zo onmisbaar voor het creëren van dromerige sferen, mysterieuze klanktapijten of juist de meest uitbundige noten. Steve Kitch is hier de toetsenman en hij is de hekkensluiter van dit vriendelijk ogende gezelschap uit Somerset, Engeland. ‘Last… but not least’, voeg ik er dan onmiddellijk aan toe.

De liedjes

De composities lijken in eerste instantie niet erg opvallend, maar naarmate de tijd verstrijkt, bloeien de liedjes – zoals altijd – weer heel fraai open. Het eerste woord dat in mij opkomt is ‘stilistisch’. ‘Melodieus’ is het tweede. Er gaat een enorme rust van uit en dat komt ontegenzeggelijk door beheersing en vakmanschap. Tot in de puntjes.

Progressie

Op It Leads to This staan geen instrumentale nummers of soundscapes. Blij mee. Nul komma nul opvullers te bespeuren. Geen skip momenten te betreuren. De toonzetting is weer progressiever dan op de voorgangers Dissolution en Versions of the Truth. De pop is dit keer min of meer naar de achtergrond verschoven. De dansschoentjes blijven onaangeroerd. Hooguit worden er hier enkele potten en pannen uit de keukenkastjes getrokken. Plus de twee houten pollepels uit een lade.

Niet buiten de lijntjes

De muziek van The Pineapple Thief blijft evenwel verschoond van fratsen. Oftewel, de band kiest niet voor nieuwe wegen. Er vindt ‘slechts’ een gestage opmars in kwaliteit plaats. De experimenten zijn er wel, maar het blijft subtiel en gedoseerd. Je kunt het ook ingetogen noemen. Met af en toe een uitschieter van jewelste. Maar dat houdt de boel levendig.

De foto’s

We zien troosteloze taferelen uit een andere wereld. Ouderdom, armoede, uitzichtloosheid en verval, het zijn confronterende beelden. De kleuren sober. Ook op het grote scherm tijdens het afspelen van de blu-ray. Met elk volgend liedje zie je, levensgroot in beeld, een manlijk persoon veranderen van een norse blonde jongen in een morsige, stokoude en grijs bebaarde man, die je langdurig aan zit te staren met zijn treurige, diepliggende ogen. Ik heb de tv naderhand maar in de eco-stand gezet.

Het bonusmateriaal

De alternatieve versies zijn leuk om een keer te horen. Deze hebben trouwens een mooie dame in de hoofdrol. Zij wordt eveneens steeds ouder. Het leeuwendeel van het bonus album met de fraaie titel Y Aqui Estamos is (semi)akoestisch. De klassieke of de ‘Spaanse’ gitaar is een van de belangrijkste instrumenten op deze tweede schijf. Daar moet je van houden.

Conclusie

Had ik nou al verteld dat het geluid van dit album fantastisch is? Ook dit is nog beter geregeld dan op de vorige platen. En de oudere albums klinken al zo goed.

Het lijdt geen twijfel. The Pineapple Thief is zo langzamerhand tot een van mijn favorieten gaan behoren. Juist vanwege de vrijwel constant aanwezige kwaliteit. Ik denk zelfs dat ik It Leads to This tot een van de beste albums van The Pineapple Thief ga bombarderen.

Nabrander

Het album duurt vrij kort. Dit kan natuurlijk ook een voordeel zijn. Je kunt ‘m dan wat vaker draaien.

Wordt ie nóg mooier van!

Verenigd KoninkrijkLabel: Kscope

IT LEADS TO THIS

01. Put It Right (5:30)

02. Rubicon (4:37)

03. It Leads to This (4:43)

04. The Frost (5:40)

05. All That’s Left (4:25)

06. Now It’s Yours (5:59)

07. Every Trace of Us (4:30)

08. To Forget (5:21)

09. All That’s Left [Alternate Version] * (4:30)

10. All Because of Me [Alternate Version] * (3:05)

11. Put It Right [Alternate Version] * (5:22)

12. Rubicon [Alternate Version] * (4:39)

13. To Forget [Alternate Version] * (5:08)

14. Every Trace of Us [Alternate Version] * (4:33)

15. The Frost [Alternate Version] * (5:57)