Mooi zonder al te veel ingewikkelde structuren…

“Het lijkt wel alsof de muziek van Airbag niets van stevige wind moet hebben. Waar andere bands je continue om de oren slaan met ingewikkelde structuren, harde geluiden en snelle tempowisselingen – kan uiteraard ook weleens lekker zijn – lijkt Airbag alleen maar te willen zweven*.
Gewoon heerlijk zweven, dat wil Airbag. Het is prachtig gemaakte muziek, dat voor de verandering juist de aandacht wil opeisen door haar ingetogenheid en melodie.”

… schreef ik ooit op een muziekforum bij het album The Greatest Show on Earth.

En de bovenstaande quote geldt in meer of mindere mate ook voor deze Century of the Self.

Ik vind het Airbag geluid nog altijd even mooi, de muziek meeslepend zonder al te veel tempowisselingen en andere ingewikkelde poespas en toch – of misschien wel juist daarom – moet ik mijzelf dwingen de aandacht erbij te houden. Dit maakt dat deze muziek – wat mij betreft – wellicht beter tot zijn recht komt op de stillere momenten van de dag. Of nog beter: gewoon met de koptelefoon op. Kan ook.

Daarnaast valt mij op dat ik de klankkleur van Asle Tostrup’s stem regelmatig niet mooi vind en dat zijn zang voornamelijk om die reden mij niet of nauwelijks raakt. Of althans… niet op de goede manier. Dat laatste is ook weer niet zo vreselijk storend dat ik deze Airbag dan maar meteen en het liefst zo snel mogelijk onder die enorme denkbeeldige stapel cd’s terugstop. Nee, dat nu ook weer niet.

Verder hoor ik nauwelijks (meer) een muzikale link met die welbekende en zeer populaire groep uit een ver verleden of het moet de fraaie, al dan niet Gilmour-achtige gitaarsound van gitarist Bjorn Riis zijn.

Century of the Self is wat mij betreft weer een prima, maar verder een niet al te een opvallend album van de band uit Noorwegen.

⭐⭐⭐⭐