De prog voorbij

Vooropgesteld, hier spreekt geen deathmetal liefhebber. Opeth stond ooit op een lijstje aanbevelingen van een welbekende streamingdienst. Zeer waarschijnlijk omdat Opeth, net als favoriet Katatonia, mooie progressieve rock/metal maakt en waar vanaf ongeveer 2011 nauwelijks nog ruwe zangpartijen in zijn verwerkt. Echter, na berichten dat op het nieuwe album naast een zingende Mikael Åkerfeldt ook een grommende Mikael Åkerfeldt te horen zou zijn, vreesde ik op voorhand het nieuwe album met grote vreze.

Gelukkig geheel onterecht.

Voor zover van belang, het verhaal achter deze Opeth gaat over de openbaring van een testament door de nazaten van een gesoigneerde, controversiële man uit een ver verleden en zoals het een goed mysterieverhaal betaamt, bestaat de familie uit intriganten met duistere bedoelingen en behept met deels onverklaarbare familiegeheimen. Nadat de heer des huizes is overleden komt dit sterk vergeelde document dan eindelijk boven water. Sommige woorden en zelfs delen van zinnen zijn met een viltstift weggelakt. De dikke, dreigende zwarte balken lijken zelfs mogelijk belastende feiten te verhullen. De louche advocaat (Ian Anderson) houdt de gruwelijke details voorlopig nog even achter slot en grendel. Tot het laatste lied. Maar een zaak zo onthutsend als deze zal de gemoederen vermoedelijk nog wel een poosje langer bezighouden.

Paragraaf 1 [§1] zet onmiddellijk de toon met een brullende Åkerfeldt aan de microfoon. Voor fans van het eerste uur betekent dit hoogstwaarschijnlijk een welkome terugkeer van de grunt der grunten. Voor alle andere muziekliefhebbers kan de gutturale zang wellicht iets te veel van het ‘goede’ zijn. Deze lage, grimmig klinkende vocalen en de harmonieuze, al dan niet meerstemmige, ‘gewone’ zangpartijen zijn echter op dit album mooi in balans. Een groter contrast is daarbij nauwelijks denkbaar. Je kunt zelfs stellen dat de deathmetal-keelklanken op The Last Will and Testament meer dan ooit toegevoegde waarde hebben. Zelfs voor een niet deathmetal fan. Bovendien heeft dit album zoveel meer te bieden. Zoals ene Ian Anderson (Jethro Tull) op de dwarsfluit. Die mag je zeker niet missen. Anders is het verhaal niet compleet.

Hoe Opeth enkele van zijn vroegere death metal elementen in prachtig verhalende, melodieuze, progressieve, musical-achtige rock met folkloristische elementen en geweldige al dan niet meerstemmige zangpartijen heeft verwerkt is eigenlijk met geen pen te beschrijven. Met een modern toetsenbord trouwens ook niet. Dus dat ga ik dan ook niet doen. Volgens Mikael Åkerfeldt zelf bevat dit album zoveel verschillende bouwstenen dat hij zelf het amper kan bevatten.

Nou, dan weet je het wel.

Conclusie: Opeth is de prog voorbij. Opeth zet hier een wonderschoon, melodieus en vooral een kneiterhard conceptalbum in één geweldige flow neer en word je aan het einde van The Last Will and Testament op een lied met een schitterende melodie getrakteerd. Ook de geluidskwaliteit is dik in orde. En de blu-ray is fenomenaal. Je wordt eenvoudigweg vanaf het prille begin de muziek ingesleurd.

Of je nu wilt of niet.

⭐⭐⭐⭐⭐

The Last Will and Testament

Label: Reigning Phoenix

1. §1 (5:56)
2. §2 (5:33)
3. §3 (5:10)
4. §4 (7:00)
5. §5 (7:29)
6. §6 (6:03)
7. §7 (6:30)
8. A Story Never Told (7:11)