Om lief te hebben…

Het indrukwekkende beeld en geluid van de legendarische Chris Squire en zijn triple neck basgitaar zal nooit vervagen. Hetzelfde geldt voor de flamboyante showman met de vliegensvlugge vingertjes en de lange blonde manen. Niemand kon zo deftig gestoken in een kleurige koningsmantel vol glitters over de toetsen zweven als de wonderlijke Rick Wakeman. Maar hij was ook de beruchte grappenmaker en brompot-draaideur-pianist van de band. Ik kan zelfs Alan White nog helder voor de geest halen, ondanks dat de gespierde trommelaar vaak verscholen zat achter de enorme drumkit. Zoals alle goede drummers trouwens. En natuurlijk denk ik aan Steve Howe, de steeds grijzer en dunner wordende, bebrilde man en zijn prachtige, karakteristieke gitaargeluid. In deze mooie droom is zelfs gitarist Trevor Rabin nog even te zien. Maar net als de vele andere – al dan niet originele bandleden – was zijn inbreng simpelweg andere koek. Maar wees gerust, ik ga ze niet allemaal opnoemen, al wil ik dit wel als volgt samenvatten: de talrijke bandleden kwamen en gingen, bleven kort of lang en varieerden van geweldig tot leuk en van matig tot irritant. Het was een band om lief te hebben. Maar het was ook een band om zo nu en dan achter het behang te plakken.

Met zo’n band ben je in de loop der jaren dus vergroeid geraakt en wel zodanig dat je er blijkbaar niet zo makkelijk los van kunt komen. Wat er ook is gebeurd. Dat heeft als gevolg dat de angst dat iedere verandering afbreuk zou kunnen doen aan de magie en de beleving van de muziek nog altijd aanwezig is. Aan de andere kant zou het doodzonde zijn als de prachtige muziek uit de gloriejaren van Yes nooit meer live te horen zou zijn vanwege het trieste verscheiden of het jammerlijke vertrek van het personeel. Wat ons op onze oude dag dan nog rest, is het luisteren naar Yessongs of het aanschouwen van Live at Montreux 2003 op een kamerbreed scherm in de nieuwe aanleunwoning. Weliswaar ook niet verkeerd en onontkoombaar, maar dit hoeft dus nog niet. Daarom laat ik deze overpeinzingen maar even voor wat ze zijn. 

En daar is een goede reden voor. De enige, echte zanger van YES, Jon Anderson, is namelijk springlevend. Ik geef hem dan ook geen ongelijk als hij op dit moment nog niet achter de geraniums wil gaan zitten niksen, terwijl de knuffels hangend aan deurknoppen en schemerlampen zich de godganse dag hartstikke dood zitten te vervelen. Want als je zo ontzettend vief en vrolijk je eigen muziek nog kan laten schitteren op het grote podium voor een enthousiast publiek – zoals ik nog maar weinigen zie doen op deze leeftijd – dan kan ik daar alleen maar bewondering voor hebben. Dan ben je een hele grote. En hartstikke fijn voor de knuffels natuurlijk. Hebben ze ook een paar leuke avonden te pakken.

Na de ontdekking van The Band Geeks op videobeelden, is Jon dus keihard aan de slag gegaan met deze groep muzikanten. Omdat zij hun klassiekers tot in den treure kennen en zo mooi kunnen spelen. Het klopt ook allemaal wat deze heren ons energiek en vol enthousiasme voorschotelen. Een betere begeleidingsband had Jon Anderson zich niet kunnen wensen.

Want hoe de heren los gaan op The Gates of Delirium alleen al is de moeite van het aanschouwen waard. Hoe Andy Ascolese met het grootste gemak achter de keyboards kruipt als de trommels even niet nodig zijn. Hoe keyboardspeler Robert Kipp doodleuk een akoestische gitaar pakt en swingend het volgende hoofdstuk inluidt. En hoe Richie Castellano op grootse wijze zijn grote held en voorbeeld celebreert, het is een lust voor het oor. Voor de vliegensvlugge vingertjes zijn nu twee pianisten aanwezig, maar zij doen alleen of gezamenlijk niet onder voor de oude ‘Yes’. En dit geldt zeker voor gitarist Andy Graziano en gaat er een grote bos bloemen naar de enige echte Yes zanger, de nu tachtig jaar oude, onvolprezen Jon Anderson. Mijn bewondering betreft dan ook niet zozeer de keuze voor de setlist vol publiekslievelingen, maar de kwaliteit en het plezier waarmee de nummers ten gehore gebracht worden. Voor het overige is dit live concert – op wat leuke achtergrondprojecties na – vrij sober gehouden. Dat is zo’n beetje het verschil met vroeger: er is geen sciencefiction-achtig decor en er zijn geen dubbele hals bassen te bewonderen. De glitterpakken met wijde pijpen en dito mouwen zijn in de kast blijven hangen en de kleurige koningsmantel heeft zijn prioriteiten elders.

Heb ik trouwens al verteld dat Jon Anderson de sterren van de hemel zingt?

Bij deze.

Ongelooflijk, hè?



TRACKS

01. Yours Is No Disgrace (9:56)
02. Perpetual Change (9:31)
03. Close To The Edge (18:23)
04. Heart Of The Sunrise (11:43)
05. Starship Trooper (10:43)
06. Awaken (15:59)
01. And You And I (10:11)
02. Your Move / I’ve Seen All Good People (6:48)
03. Gates Of Delirium (22:37)
04. Roundabout (8:42)

126:33 minuten

Opgenomen en gefilmd tijdens de zomertournee 2023, Aracada Theater, St. Charles, Illinois, VS.

Blu-ray: Stereo, DTS 5.1

BANDLEDEN:

Jon Anderson – zang, harp, akoestische gitaar
Andy Ascolese – drums, percussie, keyboards, zang
Richie Castellano – basgitaar, zang
Christopher Clark – keyboards, zang
Andy Graziano – gitaar, zang
Robert Kipp – keyboards, zang
Gastspeler op And You And I, Your Move: Rob Schmoll – gitaar