De hoes is alvast prachtig

De progressieve rockformatie Green Carnation uit Noorwegen was nog het meest actief in de jaren 2000 tot en met 2006, waarna de heren, om wat voor reden dan ook, een langdurige pauze inlasten. Gelukkig kwamen de bandleden in 2014 toch weer gezellig bijeen, en hier is dan eindelijk de gloednieuwe langspeler A Dark Poem, Part I: The Shores of Melancholia. Het is zelfs het eerste deel van een heuse trilogie geworden. En dat allemaal geïnspireerd door de ode van Arthur Rimbaud aan Shakespeare’s Ophelia. Hoe bijzonder is dat.

Het album opent terstond met een kekke aandachtstrekker. En zo hoort het. As Silence Took You en de prachtige single In Your Paradise wekken daarom al snel de verwachting dat A Dark Poem, Part I: The Shores of Melancholia wederom een sfeervolle, luisterrijke Green Carnation plaat zal worden. Ze hebben het toch weer geflikt, dit bonte gezelschap uit het hoge noorden. Zelfs het toch vrij ‘relaxte’ Me My Enemy misstaat niet.

Maar dan gebeurt het. Al bij de eerste noten van het meest woeste liedje (nou ja… woest), The Slave That You Are, laat de band weer enkele black metal-invloeden horen en duiken er plotseling struikelblokken op. En dat komt vooral doordat ik blackmetal nooit mooi heb gevonden. Al zijn er diverse andere albums in huis waarop deze blackmetal-invloeden wél goed worden toegepast. Ook dan hang ik soms nog van de schrick ende gruwel in de hoogste boom, maar dan horen die geluiden er op de een of andere manier gewoon bij. Om een duistere, spookachtige sfeer te creëren. Om de duivel uit te drijven. Zoiets. Hier ervaar ik dat echter totaal niet. Daar zijn de screams te mager en zeker niet indrukwekkend genoeg voor. Maar verder is dit best een aardig nummer.

De titeltrack The Shores of Melancholia is daarentegen het meest compacte nummer van het album, maar haal de zware gitaren weg en er blijft een duf melodietje over. Ik vrees dat ik mijn verwachtingen nu moet gaan bijstellen. En vervolgens wordt het album ook nog eens afgesloten met de soortgelijke stadionrocker Too Close to the Flame. Met als gevolg dat de aandacht compleet is verdwenen.

Deze Green Carnation gaat voor mij dus geen knaller worden, zoals bijvoorbeeld het fenomenale Light of Day, Day of Darkness. Daarvoor ontbreken de mooie melodieën, de bevreemdende, grimmige sferen, de fraaie vocale harmonieën en bovenal mis ik de symfonische stijlkenmerken en het theatrale karakter van enkele eerdere werkstukken. A Dark Poem, Part I: The Shores of Melancholia ontpopt zich, naarmate de plaat vordert, meer en meer als een ‘rechttoe rechtaan’ rockalbum. Er gebeurt weinig opvallends, tenzij je de schreeuwzang meetelt. Dit nieuwe werkstuk is wellicht niet verkeerd als dit je ding is. Maar voor mij doet de tweede helft afbreuk aan de sterke start van The Shores of Melancholia.

Dat wordt dus weer wachten op deel twee en drie uit de beoogde serie. Als het goed is, verschijnen deze delen nog voor 2026. Ik hoop wel dat de band tegen die tijd met iets uit de bus komt waar ik langer met plezier naar kan luisteren. De band uit Noorwegen is daartoe zeker in staat.

Maar de hoes blijft prachtig!

Nabrander:

We zijn inmiddels een kleine maand verder na de eerste pogingen Dark Poem, Part I: The Shores of Melancholia van Green Carnation te doorgronden. Afgezien van de screams op The Slave That You Are gaat dit album echter steeds beter bevallen. Zo zie je maar weer. Soms moet je een album gewoon een tweede of zelfs een derde kans gunnen. Afsluiter Too Close to the Flame blijft songmatig nog wel het minst aantrekkelijke nummer van deze Green Carnation. Maar de lat ligt – ook hier – weer erg hoog!

⭐⭐⭐⭐️

Tracks

1. As Silence Took You (7:12)

2. In Your Paradise (7:04)

3. Me My Enemy (7:17)

4. The Slave That You Are (6:16)

5. The Shores of Melancholia (5:38)

6. Too Close to the Flame (9:16)