Een liturgie van het verloren paradijs

Ik zie vier witte koffiekopjes en een glazen schaaltje op een verder lege tafel staan. Ik zie achter de tafel een grijze muur vol herinneringen in zwart/wit en kleur opdoemen.

Ascension is alweer het zeventiende studioalbum van Paradise Lost en het markeert het einde van een tijdperk. Drummer Guido Zima Montanarini heeft afscheid van de band genomen. Zijn donkere trommelslagen zijn op dit album voor het laatst te horen.

Een van de meest indringende beelden op de muur laat een lange, steile helling zien. Eigenlijk stelt het een heftige worsteling voor, niet alleen met de elementen, maar vooral met de vele persoonlijke demonen. Het uitzicht daarentegen is fenomenaal, het eindresultaat bijzonder fraai. De zang, net als de smalle weg naar de top, is weliswaar ongepolijst en niet helemaal mijn kopje thee, maar ze heeft iets breekbaars. Mijn bewondering betreft dan ook niet dit type ‘zang’ of zanger – al heb je hier een vocalist die tevens mooi kan zingen – maar het is de uitgebalanceerde mix van melodieuze zang en ruwe vocalen. Het geheel roept zelfs een bijzondere, bijna sacrale sfeer op. Daarbij reflecteren de teksten op het onvermogen de wereld te veranderen en het verdriet dat daarmee gepaard gaat. Paradise Lost schetst hier een wereld die langzaam aan het afbrokkelen is, en het diepe dal waaruit je moet zien te krabbelen. Dit is dus zware kost. Maar het zijn tegelijkertijd ook stuk voor stuk geweldige composities die voor voldoende afwisseling zorgen en waardoor de nieuwe Paradise Lost een album lang blijft boeien.

Ascension lijkt daarnaast – en in meerdere opzichten – een consolidatie van alles wat Paradise Lost in haar 37-jarige bestaan heeft opgebouwd. Het is alsof ze hun hele discografie grondig hebben doorgespit en de krachtigste, maar ook de meest elegante elementen hebben samengebracht. Daarbij is de productie mooi helder gebleven en de muziek is ook dit keer weer bijzonder rijk aan zware texturen vol orkestrale accenten. Maar de prachtige gitaarsolo’s, de harmonische zangpartijen en het ingenieuze slagwerk maken de plaat pas echt helemaal af. Het is daarmee weer zo’n album, die je niet alleen kan horen, maar ook kan voelen. Misschien moet ik toch maar eens een keer opnieuw een duik wagen in het omvangrijke oeuvre van dit doomorkest uit Halifax.

⭐⭐⭐⭐⭐

Tracklist:

Serpent on the Cross

Tyrants Serenade

Salvation

Silence like the Grave

Lay a Wreath upon the World

Diluvium

Savage Days

Sirens

Deceivers

The Precipice

This Stark Town

A Life Unknown

Personeel:

Nick Holmes – Zang

Greg Mackintosh – Gitaar, Keyboards

Aaron Aedy – Gitaar

Steve Edmondson – Basgitaar

Guido Zima* – Drums

Label:

Nuclear Blast

*Sinds dit jaar is Jeff Singer terug. Hij was ook tussen 2004 en 2008 de drummer van Paradise Lost. Echter, voor Ascension geldt dat Guido Zima Montanarini de partijen nog ingespeeld heeft. Daarom staat hij nog als drummer op deze nieuwe plaat vermeld.