Na de prachtige beklimming – tijdens het beluisteren van het nieuwe album Ascension met de fenomenale, weidse uitzichten als beloning – ga ik nu verder spitten om uit te zoeken of er nog meer Paradise Lost platen zijn die ik in mijn verzameling zou willen opnemen. Ik ben inmiddels bekend met de albums Draconian Times en het intrigerende One Second. Ook de woestenij van The Plague Within en het stekelige hoofd van Medusa zijn inmiddels gepasseerd. De laatste albums zijn weliswaar beluisterd met gemengde gevoelens, maar misschien moet ik een raampje open doen en de platen opnieuw een kans geven. Obsidian heb ik al in huis. Dat album is – net als Ascension – een absolute aanrader. Op dit moment ligt echter de gastvrijheid van Host nog op tafel. Bedaard en onbewogen. Gelijkmoedig en bezadigd. Aangenaam, doch weinig opvallend, zo blijkt later.

We zoeven door een vlak en kaal landschap zonder bomen. Druilerige wolkenpartijen en mistflarden wisselen elkaar af. Kris kras over het spoor, het is weer zo’n tamelijk onbezonnen reis door het al dan niet verloren paradijs. De andere geluiden zijn het zachte geroezemoes van medereizigers en het rolgeluid van het treinstel. En Host deint mee. Zonder al te veel ophef.

Af en toe meen ik wel iets te horen. Dan klinkt er een of ander riedeltje mij bekend in de oren. Ik heb soms ook het idee dat de mannen van Paradise Lost op een bepaald moment naar Depeche Mode of The Sisters of Mercy hebben geluisterd, maar de band weet mij dit keer niet te overtuigen. Het is alsof de heren zich hier toch niet helemaal comfortabel bij voelen. De kracht van Paradise Lost lijkt mij toch meer op hobbelig terrein te liggen. Met of zonder rauwe vocalen. Maar ze hebben de creaties van werkjes als One Second en Host wellicht nodig gehad om tot de aansprekende albums van de laatste jaren te komen. Anders blijf je alleen op hetzelfde spoor muziek maken. En dat gaat op den duur vervelen. Daar raak je op uitgekeken.

Ha, daar komen enkele bomen in zicht. De toppen priemen nu boven de mistbanken uit. Eindelijk. Over een paar minuten mag ik weer uitstappen. Ik houd mijn paraplu alvast in de aanslag. Het miezert en Host is inmiddels verstomd. Niet uitgezet, maar ze is uitgezongen. Ik ben niet echt teleurgesteld, ik voel mij eerder onbestemd. In mijn hoofd begint Faith Divides Us – Death Unites Us zich al aan te dienen. Een album dat niet vraagt, maar eist. Misschien is dat wat ik nu nodig heb. Muziek die niet meedeint, maar schuurt.

De paraplu klapt open met een zacht protesterend geluid, alsof ook hij liever binnen was gebleven. Met een echo van de titelsong nog tussen de oren, keer ik voor dit moment weer even terug naar mijn eigen decor.

⭐⭐⭐

01. So Much Is Lost (4:17)

02. Nothing Sacred (4:02)

03. In All Honesty (4:03)

04. Harbour (4:24)

05. Ordinary Days (3:30)

06. It’s Too Late (4:48)

07. Permanent Solution (3:17)

08.Behind the Grey (3:13)

09. Wreck (4:42)

10. Made the Same (3:34)

11. Deep (4:00)Year of Summer (4:17)

12. Host (5:20)

Label: EMI

Jaar: 1999